ایمان به مهدی واجب نیست

بسم الله الرحمن الرحیم

آیا ایمان به مهدی واجب است:

بدون شک همه مسلمانان در جواب به این سوال با هم دچار اختلاف هستند. برخی به عدم وجوب ایمان به مهدی معتقدند؛ در حالی که دیگران از جواب صریح به عدم ایمان طفره رفته و می‌گویند: وقت آن فرا نرسیده است و دیگران وجوب ایمان را عقیده تلقی کرده که نظر برخی علمای مسلمین می‌باشد.

بهر حال آنچه بر عوام مسلمین غالب آمده، عدم اطلاع از کتب علماء و نظرات آنها‌ست و اکتفا کردن به اقوال طلبه‌های دین می‌باشد و می‌بینی که شخص سنی درست مانند فرد شیعی از یک روحانی به راحتی می‌پذیرد؛ با اینکه طرفین اگر به کتب علمای خویش مراجعه می‌کردند، تمامی مفاهیم نزد آنها تغییر پیدا می‌کرد‌؛ از جمله این مفاهیم اعتقاد به مهدی حق‌ -صرف نظر مصداق- و وجوب آن، همان‌گونه که علمای اهل سنت بیان کردند، می‌باشد.

ایمان به مهدی حق، از عقاید ثابت مسلمین است و تلاش برای انکار این عقیده، کوششی برای استحمار توده مردم توسط کسانی است که مدعیان علم با شبهات و توهمات آن را انجام می‌دهند که در ادامه به برخی از این توهمات شائع قبل از این که به برخی سخنان علمای اهل سنت در مورد ایمان به امام مهدی بپردازیم، ذکر می‌کنیم.

توهمی رایج:

آنچه باعث می‌شود که برخی قائل به عدم وجود حدیث صحیح در مورد مهدی شوند:

البانی در کتاب (سلسله الصحیحه) در رد ادعا می‌نویسد:

(....قیامت بر پا نمی‌شود تا اینکه زمین پر از ظلم وستم شود. سپس مردی از عترتم یا از اهل بیتم خروج می‌کند. آن را پر از عدل و داد می‌کند؛ همان‌گونه که پر از ظلم وستم شده بود). احمد بن حنبل آن را آورده است: ج3ص36 - ابن حبان ص1880 وحاکم نیشابوری ج4ص557 و ابو نعیم در "الحلیه"ج3ص101

حاکم نیشابوری می‌گوید:

بر شرط شیخین صحیح  است و ذهبی با وی موافق است و همانگونه که گفتند و ابونعیم به صحیح آن اشاره کرده و می‌گوید: از حدیث ابی الصدیق از ابی سعید مشهور است.گفته او که مشهور است، اشاره به کثرت طرق از ابی الصدیق و نام او بکر بن عمرو می‌باشد و وی موثق و همه مشایخ و محدثین به او احتجاج می‌کنند و هرکس از متاخرین حدیث وی را تضعیف کند، راه و روش مؤمنین را ترک گفته و به همین سبب ابن خلدون نتوانسته آن را تضعیف کند با اینکه وی تلاش فراوانی در تضعیف بیشتر احادیث مهدی کرد. بلکه حاکم به تصحیح آن به این طریق و دیگر طرق اقرار کرده  و هر کس ضعیف کردن کل احادیث مهدی را به او نسبت دهد، به عمد به او افترا بسته است.السلسله الصحیحه شماره 1529ج4ص103

همچنین بعد مناقشه‌ای طولانی، احادیث مهدی را اثبات کرده و می‌گوید: (بعد از این تفاصیل عجیب نیست که شیخ غزالی در کتاب (مشکلات) صفحه139 که می‌گوید: حدیث صریحی در مورد مهدی وارد نشده است و آنچه به ما رسیده صحیح نیست!

چه کسی این نفی را به تو یاد دادند و تو طلبه هستی؟ آیا علمای کلام نیستند که هیچ آشنایی با علم حدیث و رجال آن ندارند؟ وگرنه چگونه با شهادت علمای حدیث آنچه را نفی کرده‌اند، توافق ایجاد می‌کنند؟ آیا این امر باعث نمی‌شود، در آنچه بدان عقیده داری از همه مهم‌تر آنچه به سنت و حدیث مربوط می‌شود  و هر آنچه بر اساس آن پایه گذاری کرده‌ای، تجدید نظر کنی؟ که این عمل به مراتب بهتر از این است که مسلمین را در احادیثی که علما تصحیح کرده و به تو آموخته‌اند، تشکیک ایجاد کنی).

این گونه شبهات و امثال آنها، باعث شد که بیشتر مسلمانان به عدم صحت اعتقاد به ظهور مهدی آخر الزمان اعتقاد پیدا کنند؛ با اینکه هیچ غبار شک بر آن نیست. بلکه شکی در وجوب اعتقاد به آن وجود ندارد.

آلبانی می‌گوید:

(‌….. و ما مثل هؤلاء إلا کمثل من ينکر عقيدة نزول عيسى في آخر الزمان التي تواتر ذکرها في الأحاديث الصحيحة‌،...‌، و أکاد أقطع أن کل من أنکر عقيدة المهدي ينکرها أيضا ، و بعضهم يظهر ذلک من فلتات لسانه‌، و إن کان لا يبين‌. و ما مثل هؤلاء المنکرين جميعا عندي إلا کما لو أنکر رجل ألوهية الله عز وجل بدعوى أنه ادعاها بعض الفراعنة‌!‌" فهل من مدکر). سلسله الاحاديث الصحيحه آلباني ج4 ص 43 مکتبه المعارف

مثل اين ها همانند کساني است که عقيده نزول عيسي‌(ع) در آخر الزمان را‌ -که احاديث صحيح در مورد آن به تواتر رسيده است‌- منکر مي‌شوند.... و مطمئناً و قطعا مي‌گويم که هر کس عقيده مهدي (ع) را منکر شود‌، آن را نيز منکر مي‌گردد و برخي از آنها نيز اين عقيده را بر ناخواسته (بر اثر لغزش) بيان کرده‌اند و مَثَل تمامي اين گروه منکر‌ -خروج مهدي‌(ع)- در نزد من، همانند کسي است که الوهيت خداوند متعال را انکار نمايد. همانند ادعاي برخي از فراعنه. پس آيا پند گيرنده‌اي هست؟

امام احمدالحسن علیه السلام فرمودند :

«ای مردم، علمای گمراه و پیروان‌شان شما را فریب ندهند. بخوانید، جستجو کنید، دقت کـنید و بـیاموزید و خود حقيقت را بـيابـيد و بر كس دیگری توکل نکـنید تا برای آخرت شما تصمیم‌گیری کند زیرا که فردا پشیـمان خواهید شد و فردا پشیمانی را سودی نخواهد داشت».  خطبه پنجم محرم ۱۳۸۹ هـ.ش.