پرچم رسول الله

بسم الله الرحمن الرحیم

اللهم صل علی محمد و ال محمد الائمة و المهدیین و سلم تسلیما کثیرا.

همواره یکی دیگر از قوانینی که ولی خدا با خود می آورد راه و روش پیامبران و فرستادگان سابق است و آن دعوت مردم به خدا و حاکمیت خداست، لذا هیچ یک از پیامبران و فرستادگان را نمی بینیم که به خود دعوت کردند یا دنیا طلبی نمودند، و بلا نسبت آنها از این موارد، زیرا آنها برگزیدگان الهی هستند و خداوند متعال از این جهت آنها را برگزیده است که اخلاص را تقدیم نمودند و آخرت را بر دنیا ترجیح دادند، و به دنیا و زیور آلاتش پشت کردند، لذا مستحق گزینش و انتخاب شدند.

عن أبي بصير، قال: قال أبو عبدالله (ع): (لما التقى أمير المؤمنين (ع) و أهل البصرة نشر الراية، راية رسول الله (ص) فزلزلت أقدامهم... الى أن قال: فقال للحسن: يا بني إن للقوم مدة يبلغونها، و إن هذه راية لا ينشرها بعدي إلا القائم صلوات الله عليه )
از ابی بصیر گوید: اما صادق (ع) فرمود: (هنگامی که امیر مؤمنان (ع) با اهل بصره رو در رو شد پرچم را بر افراشت، پرچمِ رسول الله (ص)، پس قدم آنها را در هم شکشت.... تا جائی که گفت: پس به امام حسن (ع) فرمود: ای فرزندم برای قوم دوره ای است که می گذرانند، و اینکه این پرچم بعد از من کسی آن را بر نمی افرازد مگر قائم درود خدا بر او باد.
غيبة النعماني: 319

و تصور نشود که پرچم بیعت با خدا تنها یک قطعه پارچه است که به اهتزار در آورده می شود، بلکه آن راه و روش است که پیامبران و فرستادگان الهی از ابتدا تا روز قیامت پیش گرفته و خواهند گرفت و به حاکمیت خدا دعوت می کنند. و در این زمان تمامی مردم و حتی شیعیان که سالیان سال از حاکمیت خدا دفاع می کردند و مبدأ باطل شورا و انتخابات را رد می کردند، به حاکمیت مردم [انتخابات و دموکراسی آمریکائی] پناه برده و حاکمیت خدا را رد کردند، اما از این بین تنها یمانی آل محمد، امام احمد الحسن (ع) مردم را دعوت به حاکمیت خدا می کند. آیا این انفراد و یگانگی کافی نیست؟ کافی نیست که از بین این همه جمعیت بر روی کره ی زمین تنها یک نفر شما را به راه و روش پیامبران و فرستادگان درود خدا بر آنها باد دعوت می کند؟

امام احمد الحسن (ع) تنها شخصی هستند که مردم را دعوت به حاکمیت خدا یا البیعة لله می کنند، و در این باره کتابی در توضیح راه و منش آدم و در مقابل ایشان (ع) ابلیس؛ و راه و منش موسی (ع) و در مقابل ایشان (ع) فرعون (لع)، و ابراهیم و در مقابل ایشان (ع) نمرود (لع)، و رواه و روش امام حسین (ع) و در برابر ایشان (ع) یزید لعنه الله، را نوشتند.

قال أبو جعفر محمد بن علي عليهما السلام : كأني بالقائم يوم عاشوراء يوم السبت قائما بين الركن والمقام، بين يديه جبرئيل ينادي: البيعة لله، فيملؤها عدلا كما ملئت ظلما وجورا

علامه مجلسی چهارصد سال قبل از کتاب شیخ طوسی که در آن زمان داشته است نقل میکند که امام محمد تقی ع فرمودند گویا قائم را میبینم ایستاده میان رکن و مقام در روز شنبه ده محرم جبراییل همراهش است و ندا میدهد البیعه لله بیعت برای خداست .

بحار ج 52 ص 290 به نقل از غیبت طوسی

و پرچم رسول الله (ص) (بیعت با خدا) می باشد، و امام احمد الحسن تنها کسی است که حاکمیت مردم و انتخابات را رد و نقض می کند، و حاکمیت خدا و بیعت با امام مهدی (ع) را تأیید می نماید، و هیچ گزینه ای غیر از این را اختیار نمی کند.
اما دیگر فقهاء و اصحاب پرچمها، حاکمیت مردم و انتخاب آنها را بدون هیچ واهمه ای پذیرفتند، بلکه انتخابات را واجب کردند و بعضی از آنها انتخابات را بر نماز و روزه برتر و واجب تر شمردند، پس آنها زمین تا آسمان از پرچم رسول الله (ص) (البیعة لله یا بیعت با خدا) دور هستندو در اینجا روشن شد تنها شخصی که پرچم (بیعت با خدا) را بر افراشته و در این مورد با کسی به حساب دین خدا زد و بند ندارد، امام احمد الحسن ع است 
جهت اطلاعات بیشتر در این مورد، کتاب حاکمیت خدا نه حاکمیت مردم را مطالعه کنید.

سید احمد الحسن  فرمود: (امـام حـسیـن (ع) اسـم یـا صفـتـی نـیـست، کـه بـیـش از هـزار سال پـیـش بـه قـتل رسید، تـا اولیـائـش و شیـعـیـانـش بـر واقعه ای کـه بـرای او پـیـش آمد گریـه كـنـند یـا سیـنـه بـزنـنـد. هـیـهـات، زیـرا امـام حـسیـن (ع) بـرای بـیـان حـاکـمـیت خـداونـد خـروج کـرد؛ و هـمـانـا اعـتـراف بـه آن، خواسـته ی خـداونـد اسـت؛ و نـقـض آن، عـدم رضـای اوست. [خطبه ی موحد.]

عبد امین و دانا، احمد الحسن فرمود: (امام حسین (ع) چه چـیزی را در کربلا تـقدیم کرد؟ وصیت رسول خدا صلی الله علیه و آله را به پدر و برادر و خود و پسرانـش (ع) را تـقدیم کرد. علم و معرفت خود را عرضه کرد و پرچم البیعة لله (حاکمیت خدا) که تـنها ایـشان حامل آن پرچم در برابر پرچم حاکمیت مردم بود، را تـقدیم نمود. پرچم حاکمیت مردم، همان خط مخالف و دشمن، که با جدش و پدرش و برادرش علیهم السلام قبل از او، با هـمدیـگر رو در رو شدند. [خطبه ی 5 محرم 1432].

سید احمد الحسن فرمود: (امام حسین (ع) در کربلا چه چـیزی را تـقدیم کرد؟ رؤیاها (صادقـه) و مکاشفات اهل بـیت و اصحابش را تـقدیم نمود. رؤیای وهب نصرانی هنگامی که حضرت عـیسی (ع) را در خواب دید که او را به پـیروی و یاری امام حسین (ع) تشویـق می کرد را تـقدیم نمود. مکاشفه ی حُر ریاحی، آن هنگام که از کوفه خارج می گشت و ندایی شنـید که او را به بـهشت بشارت می دهد، را تـقدیم نمودند [خطبه ی 5 محرم 1432]

سید احمد الحسن فرمود: (غیـر ممکن است امام حسین علیه السلام را از قیام و هدف مـبارکـش جدا کـنـیم و آن برپا کردن حاکمیت خدا بر روی زمین است. [خطبه ی 5 محرم 1432]

سید احمد الحسن فرمود: (وقـتی که امروزه فـقـهای گمراه، فـتوای واجب بودن شورا و انـتخابات را به عنوان راه شرعی برای حکومت ها صادر کردند، و هنگامی که فـتوای شرعی بودن حکومتها و کاندیدای شورا و انـتخابات را دادند بـطور حتم آنها تا بی نهایت یزیدی هستـند. و اگر غـفلت از توصیف آنها به عنوان یزیدی جرم است، لذا توصیف آنها بعنوان حسینی نیز بزرگـترین جریـمه در حق امام حسین علیه السلام و در حق قیام مبارکـش و هدف ایشان و آن نـقض حاکمیت مردم و اثبات حاکمیت خدا بر زمین می باشد. چون این طبقه بـندی ظلم و ستـمی است که مخالفِ ساده ترین معیارهای قابل درک انسان است، و قـتل امام حسین (ع) را که یزید (لعنت خدا بر او باد) در آن شکست خورد را مورد هدف قرار می دهد. بلکه امام حسین (ع) در اولین رویارویـی که در آن شهـید شد توانـست موارد زیادی را برای حاکمیت خدا به ثمـر برساند. و خون امام حسین علیه السلام توانـست اُمت اسلام حقیقی، اُمت حسینی، اُمت محمدی که به حاکمیت خدا ایمان دارد، و به حاکمیت مردم کـفر می ورزد را پایدار و ماندگار سازد. و در طول تاریخ آنها را بـه رافـضه نامیدند، زیرا که در طول بـیش از هزار سال حاکمیت مردم را رد کرده اند. و این اُمت مبارک، بسیاری از درد و رنج ها را در راه حاکمیت خدا از طاغوتـیان و ستمگران تحمل کردند، ولیکن متأسفانه امروزه ابلـیس توانـست بواسطه ی فـقـهای گمراه، نـسلهای امروزی را بر خلاف نـسلهای پـیـشین که به حاکمیت خدا اقرار می کردند، را به انحراف بکشاند.[خطبه ی 5 محرم 1432]

سید احمد الحسن فرمود: (مصیـبـتی که امروزه گرفـتـار آن هستیم این است که، بر افراشتگان پرچم قاتلان امام حسین (ع) قـضیه ی او را بدست گرفـتـه اند و امروزه قاتلان امام حسین (ع) سـخـنگویان قـضیه ایشان (ع) گشتند و پرچمی را بر افراشتـند که بـیش از هزار سال پـیش، با امام حسین علیه السلام مبارزه کرد. امام حسین علیه السلام کشته شد در حالی که با آن پرچم مبارزه می کرد و باطل بودن و بـنـیانگذاران آن را آشکار نمود. بلکه آن همان پرچمی است که امام علی علیه السلام با آن جـنگـید. پرچمی که امام علی (ع) را دور ساخـتـه و نزدیک به بـیـست و پـنج سال در خانه اش او را خانه نـشین کرد. و آن پرچم همان پرچمی است که حضرت محمد صلی الله علیه و آله و همه ی پـیامبران و اوصیاء قبل از او با آن روبرو شده و جنگ کردند، و آن پرچم حاکمیت مردم است. پرچم خودبـیـنی و خودخواهی یا سقـیـفه یا انـتخابات یا آنچه که مردم بخواهند. همان پرچـمی است که دائـماً در مقابلِ آنچه که خدا و پرچم او سبحانه و تعالی بخواهد، یـعنی پرچم حاکـمیت خدا یا بـیـعت از آن خداست و یا پرچمی که پـیامبران و اوصیاء آن را حمل کرده و تا روز قیامت برافراشته خواهد ماند، ایستادگی می کـند. [خطبه ی 5 محرم 1432]